'Ik moet sterk zijn'
'Ik moet het maximale eruit halen'
'Ik moet productief zijn'
'Ik moet succesvol zijn'
'Ik moet alles onder controle houden'
'Het kan altijd beter'
….want zonder dit alles: wie ben ik dan?
'Ik moet sterk zijn'
'Ik moet het maximale eruit halen'
'Ik moet productief zijn'
'Ik moet succesvol zijn'
'Ik moet alles onder controle houden'
'Het kan altijd beter'
….want zonder dit alles: wie ben ik dan?
Mijn naam is Liesbeth Roorda. Bovenstaande overtuigingen heb ik lang bij mij gedragen. Ze bepaalden wie ik was, althans dat dacht ik. Ze brachten mij ver als je het hebt over status, carrière en meegaan in de ratrace. Maar ze vervreemdden mij ook van mijzelf en putten mij uit. Er was een burn-out voor nodig om de maskers die ik droeg te laten breken. Ik ging inzien dat ik zo niet verder kon.
Wat er aan vooraf ging
Ik ben de oudste van drie dochters. Ik was een creatief en gevoelig kind. Op mijn vijfde werd mijn moeder ernstig ziek. Het verdriet en de angst voor het verlies van mijn moeder gijzelden mijn gevoel. Ik bouwde er een dikke muur omheen. Ook wilde ik niet tot last zijn. Ik paste me aan en ging doen wat er van me verwacht werd.
Leren ging mij gemakkelijk af. Ik deed vwo-examen en ging rechten studeren. De stap naar de universiteit was een logische. Ik moest er tenslotte het maximale uithalen. Over de studie heb ik niet lang nagedacht. Het was een veilige keuze en ik ontleende er status en zekerheid aan.
Aan het begin van mijn studie rechten overleed mijn moeder. Ik moest sterk zijn en dat was ik. Ik ging door en rouwde nauwelijks. Ik maakte mijn studie af zonder me één keer af te vragen of het wel echt bij me paste. Ik was er aan begonnen en dus maakte ik het af.
De gouden kooi
Daarna volgden een goede baan als advocaat, een mooi salaris, een koophuis en een gezin. Van buiten was het plaatje geslaagd maar van binnen begon het te knagen. Ik deed zo mijn best maar voelde een grote leegte.
Ik was bang om door de mand te vallen en ging nog harder werken. Mijn hoofd stroomde over en mijn waakvlam doofde uit. Ik zag ‘m totaal niet aankomen maar ineens was ie daar: de burn out. Ik was op en het verdriet en de rouw die ik zo diep had weggestopt raakten me hard.
Daarna kwamen de vragen: wie en waar was ik eigenlijk?
Onder meer door loopbaancoaching werd mij langzaam duidelijk dat ik nooit geleerd had na te denken over wie ik was en wat ik wilde. Wat zijn mijn drijfveren, waar word ik blij van en waar ligt mijn kracht? Er ging een wereld voor mij open. En ik realiseerde mij dat ik me jarenlang geïdentificeerd had met een imago dat helemaal niet bij mij paste.
'Ik herken langzaam weer wie ik ben door het verhaal los te laten van wie ik denk te moeten zijn'
'Ik herken langzaam weer wie ik ben door het verhaal los te laten van wie ik denk te moeten zijn'
Roeping
En zo ontdekte ik mijn roeping: vanuit verbinding anderen helpen om dichterbij hun oorspronkelijkheid, hun goud, te komen. Omdat ik geloof in een mooiere wereld als iedereen zijn roeping kent en deze durft te volgen.
Ik startte met een register jaaropleiding voor loopbaancoaching. Onderweg naar mijn eerste lesdag bruiste ik van energie. Want ik wist: vandaag begin ik aan de tweede helft van mijn leven en ga ik doen wat ik echt leuk vind en wat bij mij past!
Vond ik het spannend om deze switch te maken en mijn baan en zekerheid op te geven? Jazeker. Doodeng vond ik het. Geen rollen meer spelen, me niet meer verschuilen achter mijn ‘status’ van jurist en volledig in het diepe springen. Maar met dit alles kwam ook mijn kracht aan het licht. Ik sta op mijn plek en ben enorm dankbaar dat ik mijn goud heb gevonden. Meer energie, voldoening en werkgeluk. Dat gun ik jou of jouw medewerkers ook!